Iedereen heeft vooroordelen, iedereen heeft zijn eigen bagage. Vanuit die blik kijk je. Waar ik aan wil bijdragen, is dat we verder kijken dan wat we zelf kennen.

Wat ik graag zou willen is een respectvollere wereld, dat vind ik belangrijk. Dat we open staan voor elkaar. Dat we inzien dat we niet allemaal hetzelfde denken. Respect voor elkaars opvattingen, geloofsovertuigingen en meningen.

Vroeger zei ik altijd: ik wil later putten graven in Afrika, zodat ze daar ook water hebben. Daarom ging ik sociale geografie studeren. Ik kwam er snel van terug. Uit respect voor andere culturen en andere mensen. Wie zijn wij, om hen te vertellen, hoe ze die put moeten bouwen?

Tijdens mijn afstudeeronderzoek in Nicaragua, ontdekte ik dat we snel voorbijgaan aan de ervaring en de kennis die mensen zelf hebben, over hun eigen cultuur, hun eigen land, hun eigen klimaat. Daardoor dacht ik: ik wil eerst de mensen in Nederland de ogen openen.

We hebben een beeld van ellende en oorlog. Van maffioso en uitgemergelde kinderen. Maar er is ook iets anders, namelijk schoonheid. Dat wil ik laten zien. Dan krijg je empathie. Ik focus op het positieve.

Optimisme zit ook in mijn naam. Como No. Waarom ook niet? Maar natuurlijk. Als je iets wilt en erin gelooft, dan moet je het doen. Alles kan.

Bij het LAFF [Latin American Film Festival] was het tonen van die andere kant ook onze missie. Ik was altijd blij als een bezoeker een film zag en dacht: hee, deze persoon wordt ook gewoon verliefd en gaat naar de begrafenis van zijn opa. Ondanks de misschien onbekende context.

Film is voor mij heel erg dat venster op de wereld. Het middel dat me het meest realistisch andere culturen en werelden heeft laten zien. Daarom staat film zo dicht bij me. Het wordt je heel makkelijk gemaakt, je gaat zitten op een stoel en je krijgt een verhaal.

Dat begon met een film van Ken Loach, over armoede in Engeland. Sociaal realistisch drama. Dat was voor mij echt een openbaring, het kwam kei-hard binnen. Ik vond het zo onrechtvaardig. Toen dacht ik: dit moet iedereen zien!

Een ander voorbeeld: Krisztina de Châtel, choreografe, heeft een aantal jaar geleden een voorstelling gemaakt, waarin de dansers allemaal een zak over hun hoofd hebben en hun handen op de rug. Heel beklemmend. Dat is hetzelfde als zo’n film van Ken Loach. Het is niet vrolijk, helemaal niet, maar het zet wel iets aan in mij. Ik kom daaruit en ik denk: wat heftig! Wat gaaf.

Dat een voorstelling zo binnen kan komen. Dat ik zo emotioneel geraakt wordt door iets wat ik meemaak.

Na afloop, weet ik even niet wat ik ermee moet. Wat ik ermee kan. Maar dat vind ik vervolgens ook fascinerend. Ik ben helemaal niet van het brengen van een oplossing. Vaak komen mensen bij mij om te vragen of ik ze kan helpen een projectplan op poten te zetten, dan zeg ik: ja, daar ga ik, samen met jou, aan werken.

Ik zeg niet letterlijk dat ik ga graven, maar het is wel wat ik doe. Er komen ook persoonlijke dingen naar boven. Dat is nodig, om een plan op papier te krijgen dat integer is en echt aan kan spreken.

Toen ik begon met coachen, dacht ik: dit gaat ook over ogen openen. Als ik mensen kan helpen om inzicht in zichzelf te krijgen, dan draagt dat bij aan een mooiere wereld. Zo voel ik het.

Als ik lesgeef, merk ik hetzelfde. Ik ga heel erg bij de studenten op zoek. Wie ben jij? Waar zit je kracht en hoe kan je die inzetten, om bijvoorbeeld je team of eigen plan verder te helpen? Het lukt niet altijd, maar het is wel wat ik interessant vind. Om ze er allemaal bij te houden.

Als ik voor een gezelschap of een festival werk heb ik een meer operationele functie. Dan ben ik projectleider en doe zowel zakelijk als artistiek werk. Ik doe dan iets vergelijkbaars, maar meer op macro-niveau. Mijn focus ligt dan meer op: Gaat het goed? Wat heeft het team nodig? Kunnen ze verder?

Wat ik in elk geval probeer, is toch weer het grote plaatje te laten zien.

Interview door Anna van der Kruis

Lid van de coöperatie Onbegrensde Zaken
en het St!R keurmerk voor professioneel begeleiden.
Begeleider
in wereld
ideeën